Kocham cię życie!
Każdy dzień jest dobry na krojenie torta!
Urodziny, święta, powitania czy pożegnania. Tutaj każda okazja jest dobra by ją
celebrować specjalnym ciastem. Tort jest tutaj symbolem wszelkiego rodzaju
swiąt. Z tortem się tańczy, śpiewa, karmi, przemawia przed zjedzeniem.
Osoba prowadząca celebrację ma za zadanie wskazywać jej
właściwy kierunek. Zaczyna się od uroczystego wejścia z tortem. Za każdym razem
wygląda to inczej. Jednak zawsze jest muzyka.
Grupa gości porusza się w rytm muzyki trzymając wspólnie
tort, krocząc powoli w stronę celebranta. Tutaj muzyka ma znaczenie. Jest wiele
piosenek o torcie i urodzinach.
Kiedy tort dosięgnie miejsca celebranta, prowadzący wskazuje
odpowiednie osoby, które razem z najwazniejszą osobą wieczoru będą tego torta
kroić. Wyznaczone osoby trzymają się za ręce, tworząc „linę”, którą łączy nóż,
którym będzie krojony specjalny przysmak. I wtedy zaczyna się śpiew a z nim
pląsanie wszystkich w rytm piosenki i powolne krojenie torta ,,kata keki” (co
znaczy krój torta). Gdy tort zostanie pokrojony, przewodnik wyznacza osoby,
które mają za zadanie się nawzajem nakarmić. Tu zaczynamy śpiewać „lisza keki”
(czyli nakarm tortem).
Po zakończeniu powyższych aktywności każdemu z gości zostaje
przydzielona porcja słodyczy.
Piękne prawda?
Ta tradycja zostanie ze mną na zawsze!
Urodziny są tu szczególnym dniem. Każdy chce docenić dar życia lubilata. W moim przypadku też tak było. Jeszcze nigdy, nikt nie pozwolił mi świętować tak uroczyście moich urodzin.
Rodzina, bo tego tutaj doświadczam najbardziej. Tort z dedykacją, dmuchanie świeczek na pizzy, bukiet kwiatów, chłopcy oblewający mnie wodą, Msza Święta w mojej intencji, śpiew "sto lat", miliony serdecznych i pełnych miłości słów wypowiedzianych w moją stronę.
Czuję się tutaj kochana!
Mimo moich chęci dania miłosci każdej i każdemu, kogo spotykam, myślę, że przez te 9 miesiecy pobytu w Kenii dostałam jej znacznie więcej niż sama byłam w stanie dać.
Dom jest tam, gdzie serce twoje
Dom to nie budynek mieszkalny, ale ludzie tworzący wspólnotę.
Tutaj widzę to bardziej.
Ogarnia mnie wdzięczność, za każdą przyszywaną mamę, babcię, siostrę, ojca, dziadka, brata, wójka, synów...
Kocham to miejsce, tych ludzi, to mój dom...
W dniu urodzin przychodzi refleksja: Jak mam się rozstać z miejscem, które dało mi tak wiele?
Jak się pożegnać?
Do widzenia? Do zobaczenia? - Ale czy to zobaczenie kiedykolwiek nastąpi? Nie takie przez WhatsApp ale znowu na żywo? Czy przyjdzie mi znowu celebrować z nimi kolejne urodziny?
Rok od moich poprzednich urodzin minął tak szybko...
Aż trudno uwieżyć, że rok temu na szlaku na Giewont spotkałam dwóch włuczykijów, którzy przypomnieli mi, że warto ryzykować.
Gdzie byłabym teraz, gdyby nie te spotkania?
Kocham cię życie!
Takim jakie jesteś, takim jakim Bóg mi je dał.
Kocham moje imię i nie zamieniłabym go na żadne inne.
Chce być światłem dla wszystkich, którzy stracili nadzieję...
Wierzę, że kolejny rok mojego życia będzie jeszcze lepszy i jeszcze bardziej szalony!
Bo z Bogiem na pewno się uda!
Komentarze
Prześlij komentarz